Warsztat literacki - koncepty i eksperymenty

[Spec (Wraith)]

Od jakiegoś czasu doskwierała mi straszna nuda, a i pewien pomysł mi krążył po łbie. O dziwo, udało mi się zmotywować odpowiednio i przelać owy pomysł na papier... czego efektem są niniejsze wypociny.
Traktujcie to na chwilę obecną jako swoisty jednorazowy eksperyment pisarski. Feedback poproszę, czy dobre gówno tworzę, czy tylko gówno. Jak uda mi się znowu zmotywować, to może i więcej dopiszę... Znaczy się, jeśli w ogóle będzie warto - wolę nie pisać już nic niż pisać szajs.
Nie jest to coś pisanego na 100% serio - jak szukacie tu nieustającej w napięciu akcji... to może lepiej od razu odpuścić. Spodziewajcie się za to mniej lub bardziej udanego humoru, wyśmiewania co bardziej godnych... "zastanowienia" elementów i momentów gry i ogólnie traktowania wszystkiego... nie-do-końca-znowu-tak-serio. Przyda się też ciutka wiedzy dot. Magic: The Gathering.
Ano, i uwaga mała: fic pisany w angielszczyźnie - nie wiedzieć czemu, wygodniej i komfortowo pisze mi się właśnie w tym języku.

Anyway, miłej lektury.

-----------------------------

Final Fantasy VII – Part Deux: Electric Bogaloo
or 'How I Wrecked the Canon and How Glorious It Was'

by Nestor


Prologue
or 'Floating in space is boooring'

Want to know the single most interesting fact about the cosmos?

It's veeery vast. And veeery empty.

Okay, it might have been two facts, but whatever...

It's also damn boring.

I know it from personal experience – as right now I'm floating in this vast space, hoping to be finally catched by the gravity of some planet I'll be inevitably passing near.

I suppose your head right now is full of questions like 'How in the hell are you even alive or breathing?!', 'How did you manage to get there?!' or finally 'Who the fuck are you and why should I be interested in your boring stories?!'. Hmph, guess I should start at the beginning.

You may call me Nestor Sukhoi, or Nestor the Shadowstalker... or alternatively 'that annoying asshole'. Of course, before you ask, it's not my real name – I might have had one, but after living for some time in the Multiverse you tend to forget about such unnecessary details. I used to be a normal mortal being, living somewhere in the Milky Way Galaxy, on this insignificant planet called Earth. That is, before going through... well, I'd call it 'revelation', of sorts.

It looked to be a pretty normal day for me – weather was a bit snowy, but what can you expect in the winter? Went to attend some lectures in the local college, got back home, had some dinner, played video games for a while... Finally went out to get some fresh air in the evening – and, well, that turned out to be... a mistake. And by mistake I mean 'a careless idiot of a driver racing through a crossroads I was unfortunate enough to be walking across'. I remember a loud sound of tires skidding on a snowy street, blinding lights of that stupid car... and then nothing. When I woke up, at first I was floating in emptiness, but one blink of an eye was enough for... 'world' to materialise around me. And no, it wasn't Heaven or even Hell. It was the beginning of my new life.

Surprisingly enough, I haven't actually died. Why? See, here's the thing – in every world of the Multiverse there's a very small chance to be born with a gift of... well, everyone calls it 'Spark'. Of course, that still doesn't mean anything – this 'Spark' remains asleep – sort of – until awoken in some way... usually through some sort of traumatic experience. And guess what? - that car accident was enough to awake the Spark inside me. Okay, but you are probably asking 'But what in Death's name does that Spark do?'. Here's the answer – Spark  makes you a Planeswalker – it allows it's... 'carrier' to traverse the multiple worlds of the Multiverse, learn and harness different types of magic – yes, MAGIC – and automatically makes you immortal and immune to aging. Although by 'immortal' I mean 'you won't die of old age', not 'you're Implacable Man from now on', but it's still cool.

Also, most of the magic found in the Multiverse is bound to one of the five universal... let's call them 'schools of magic'. Those are Green, White, Blue, Red and Black. Green mages usually keep away from any civilization, prefer to stay in the wild, where they gain power over various beasts inhabiting it. White-ies are big about law and order, and have a lot of suport spells at their disposal. Blues can usually be summed up by 'For Science!' boast – and their tendency to mind screw their unfortunate opponents. Reddies value personal freedom, as well as being on the pure offense – if you're looking for classic Fireball or Lightning Bolt, that's them. And Blacks tend to rely only on themselves – as well as use every dirty trick in their books to gain the upper hand.

And me? I'm Red/White sort – quite big on personal freedom, but also seeing the need of some universal order to not let the world fall into anarchy. My mix of White and Red magic usually allows me to lay waste to my enemies with Red's wide choice of offensive spells, while keeping me safe using summoned creatures buffed with White.

So, before you ask – yeah, the world of Magic: The Gathering is fucking real. Not that I really mind that, you know...

But, returning to the reality of my situation – I'm still floating in the empty cosmic space, with no planet visible for my eyes. How did I get into such hopeless situation?

My luck acted once again against me and I was attacked by a some Blue-wielding mage. I always had troubles with them – guess it has a lot to do with their magic-disruptive spells. I was losing it, so I used an 'emergency escape route' and performed blind Planeswalk. I don't have to say where it landed me in, do I? And before you ask – I need to be on the stable ground to be able to orientate my position in the Multiverse in order to perform another Planeswalk.

That said... I'm still bored.
Bored, bored, bored.
I can't help but yawn at my situation.

And then, my boredom abruptly ends. Because I finally see some planet quite close. I'm also lucky enough to see the illuminated part of the planet, so I can try to recognize where I'm going.

Let's see... A lot of blue, and some green... Means it looks quite like 'my' Earth. And another look reveals... Three continents – one to the east, one to the west, and last one on the north. Aand there's also a visible crater on the northern conti-

Stop. Three continents, with northern one having a crater, most probably from some sort of meteor.

Meteor.

My eyes widen as I understand what this place is.

'Lifestream. Planet.' I whisper. Looks like I've found the world of Final Fantasy VII.

Before I can do anything else, though, I feel myself being pulled by the gravity of the Planet, and slowly entering the atmosphere of the planet. Guess it's time to brace for impact.


...
…Whew. I actually survived the re-entry. And I did it relatively unscathed.

As I flick dust off my dark red (mixed with black) traveller coat, I take a look at my surroundings. Judging by the position of local sun, it must be close to evening... Although I might be mistaken and it's still morning. I'm standing on a small hill overlooking some forest on the south. I turn to the north to see what's there – huh, terrain starts to appear more and more mountainous. For some reason I have suspicions as to where I've landed... but I still need hard evidence to confirm it. Luckily, there's a visible path nearby, so someone must be going this way at least once in a while. And hey – there's even some sign visible in the distance, so hopefully I can quickly orientate myself as to where did I exactly land.

Before I make any further move, though, time to check my equipment. You know, just in case I lost something during my re-entry into the atmosphere.

Let's see... The Book? Check, obviously. My yataghan longsword? Check. What about shorter kukri? Also there. Pistol? Of course. Goggles and rebreather of the gasmask? Still hanging on my neck. Hm... What about a phone? Quick check of the chest pocket confirms it's still where it should be. Okay, guess I still have everything on-
Wait, I nearly forgot. The blade under my left shoulder? Luckily enough, still in it's place – as is the 'hook' of sorts on top of it. Now I'm sure I have everything. Time to go, then.

I require less than ten minutes to reach that road sign. Quick check aaand...

'Nibelheim – 20 miles'

Hmph. Guess I was right and I'm close to the birthplace of the main hero. What was his name? Storm? No, wait – Cloud, I think.

It's also about time I thought over what to do from now on. Obvious choice for me should be to perform Planeswalk and get the hell outta this place – after all, there's not much for me. This world's problems will be solved even without my help and everything will be more or less okay. And yet...

… And yet, a certain, fun-loving part of me says: eh, since you've already got there, why not enjoy yourself for a while? Hmm, 'enjoy myself', but ho-

The revelation hits me like a train. And I can't help but allow the wide smile to show on my filthy mug.

Yup, it's 'rock the canon boat' time. Ooh, I'm SO gonna enjoy this...

As I start walking along the road to Nibelheim, quite relaxed, I can't help but whistle good ol' tune:

„Home, home on the wastes...”

[Tantalus]

Huh. Przeczytałem z ciekawości i mam bardzo mieszane odczucia.

Zaczniemy od dobrych stron. Zacząłem czytać między innymi po to, żeby doczepić się do błędów językowych, ale niestety, władasz bardzo płynną angielszczyzną. W kilku miejscach używasz co prawda dość nietypowych określeń, można poznać, że nie jesteś native'm, ale widać, że używasz angielskiego swobodnie i nie robisz żadnych gramatycznych błędów. Kwestionuję używanie angielskiego do pisania prozy, chyba, że na eksport, ale nie mogę dyskutować z wynikami, bo jest to poprawnie napisany wstęp do opowiadania.

Dość interesująco podszedłeś do tematu. Pisząc to w pierwszej osobie nie musisz odwoływać się do ekspozycji, czy jakiejś innej, amatorskiej formy przedstawienia realiów (choć zastosowałeś kilka takich wciśniętych na siłę opisów, jak to wyjaśnienie kolorów magii). Tracisz na opisach, ale zyskujesz na dynamice. Takie coś dobrze działa przy krótkich formach, więc nie planuj tego fanfika na więcej niż 3-4 rozdziały - potem to się stanie już nudne. Pozostaje pytanie, kim jest słuchacz tego monologu głównego bohatera? Bo stworzone realia sugerują łamania przez niego Czwartej Ściany, a to, według mnie, sprawdza się tylko w zupełnych humoreskach bez ładu i składu. Znowu, kwestionuję użycie tych konkretnych narzędzi literackich, ale to już bardziej kwestia mojego gustu, a nie jakichś błędów, czy zaniedbań w sztuce. Czyli jest dobrze, dużo lepiej, niż się spodziewałem, zanim zacząłem czytać.

No dobra, koniec miłych słów.

Po pierwsze, pomysł. Takie stworzenie bohatera i wrzucenie go od jakiegoś świata, który powieść zakwalifikuje jako fanfiction - to nie jest nic szczególnie oryginalnego. Widziałem to milion razy w komiksach, znaczny procent wszystkich fanfiction to właśnie takie coś. Ale sprawienie, że główny bohater zna te realia to natychmiastowy skręt w kierunku jakiejś parodii. Bardzo nie podoba mi się fakt, że zna on te realia, że grał w tą grę, chyba, że wchodzimy w jakiś zupełnie surrealistyczny humor, a to opowiadanie się nie zapowiada na takie coś. Tą zagrywką od razu spłaszczyłeś postać, w której głowie czytelnik ma siedzieć przez cały czas - jakie niby emocje, oprócz tej takiej zawadiackiej pewności siebie, może czuć bohater, skoro wie o wszystkim, co się wydarzy?

Skoro mowa o bohaterze, to powinien się nazywać Marty Stu. Jest to tak ewidentne odzwierciedlenie Ciebie z supermocami, że od razu traci dla mnie głębię. Taka postać nie ma nic do zaoferowania, oprócz sprawienia przyjemności autorowi - to taka jednoosobowa gra fabularna, w której jesteś graczem i Mistrzem Gry: tworzysz realia, nadajesz sobie super cech i zastanawiasz się "Co by było, gdybym trafił do świata FF7?". To jest fajne tylko dla autora - wiem o tym, sam napisałem coś takiego w dzieciństwie i nawet opublikowałem kiedyś na forum ("Klient na zawsze rację"). Ale taki bohater jest nudny dla każdej innej osoby.

Na jakość merytoryczną powieści składają się trzy główne składniki: bohaterowie, ich historia oraz świat, w którym wszystko się dzieje. Bohater mi się nie podoba, historia jest dość sztampowa, a realia wszyscy znają. Dlatego mimo wszystko nie jestem fanem tego fanfika i raczej pierwszego rozdziału nie przeczytam.

Co nie zmienia faktu, że ten wstęp jest dla mnie w czołówce najlepszych wstępów w fanfików na tym forum. O niebo lepszy od tego, co napisali newbe, którzy chwilę potem zniknęli, zrażeni brakiem odpowiedzi lub moją ostrą krytyką. Jeżeli zrobiłbyś krótką formę, z bardziej wielowymiarowym bohaterem, ale w tym stylu, to byłby to porządny kawał literatury. Po tej próbce widzę, że nie jest to ponad twoje siły.

Więc pisz dalej, trzymam kciuki. Może inni będą mniej zrzędliwi, niż ja.

[Spec (Wraith)]

Ech, rozmawialiśmy już dzisiaj przez chwilę na Steam'ie o tym, ale zgodnie z twoją prośbą piszę już tutaj:

Sam pomysł wpadł mi w sumie tak znienacka - jak to często bywa u mnie z pomysłami - i już od początku taki szalony w sumie był - bo po części Self-Insert, po części crossover Magic: The Gathering i FF7? Rly?
To jest też w sumie też jeden z moich problemów - pomysłów naprawdę wiele, a trochę gorzej z przelaniem ich na papier - czy też w tym przypadku ekran komputera.
Inny problem, do którego śmiało mogę się przyznać, to właśnie opisy przeróżne - nie mam do nich zbytniej cierpliwości, bardziej w sumie wolę koncentrować się na tzw. 'dynamice'.
Jak też już pisałem na Steam'ie, to w sumie też moja pierwsza próba z fanficami - mogę śmiało powiedzieć, że stąpam tutaj po 'terra incognita'.
Co do wykreowanej przez siebie postaci i faktu bycia MS - w sumie fakt, z tego 'wstępu' to wygląda zapewne jak najbardziej na typowego, wk*rwiającego i nudzącego MS. Wpadł mi wprawdzie do głowy pewien pomysł na fabułę, jak to mniej więcej poprowadzić, by wprowadzić jakieś poczucie zagrożenia i niepewności dla swojej postaci... ale i tak zbytnio nie wiem, czy to coś zmieni na dobre.

No, na razie w największym skrócie to wszystko, co mi do głowy przychodzi jako odpowiedź i wyjaśnienie paru wątpliwości.
Jak mówiłem, wolałem w sumie "na żywo" to na początku wyjaśnić z Tobą - zwłaszcza, że twoją opinię, jako swego rodzaju znajomego "weterana", cenię sobie jako jedną z najważniejszych - i przy okazji przedyskutować niektóre ze swoich pomysłów, czy mają w ogóle jakiś sens. Bym pisał otwarcie na forum, ale nie wiem, czy jest taki zwyczaj, że nawet tak marni pisarczycy zdradzają swoje pomysły... hm, "publiczności". No, mówiąc po ludzku, "nie znam się zbytnio".

[Tantalus]

Sam pomysł wpadł mi w sumie tak znienacka - jak to często bywa u mnie z pomysłami - i już od początku taki szalony w sumie był - bo po części Self-Insert, po części crossover Magic: The Gathering i FF7? Rly?

Szalone to by było, jakbyś pomieszał Final Fantasy 7 z "M jak Miłość" i Odyseją Kosmiczną 2001. Takie coś nie jest jeszcze specjalnym udziwnieniem, po prostu crossover dwóch rzeczy, które lubisz. Ale to, że to szalony pomysł nie znaczy jeszcze, że jest dobry.

Crossover ma rację bytu w wypadku pastiszy. Jak próbujesz właśnie poprzez niecodzienne zestawienie tematów przewodnich sprowokować jakieś komiczne sytuacje. W animacjach Robot Chicken to często widzę, żeby daleko nie szukać. Ale fanfiction skierowany jest do wąskiego grona odbiorców, konkretnie fanów jakiejś gry, czy książki. Jak budujesz to na bazie dwóch, szczególnie bardzo różnych środowisk, to grupa docelowa maleje ci o jakieś 2 rzędy wielkości. Jak mówię, sprawdza się to, jak jest to temat powszechnie znany, a przynajmniej znany w takim stopniu, żeby można było zrozumieć żarty (nie każdy zna bądź lubi Supermana, ale każdy skuma żarty z jego udziałem). Jeżeli podchodzisz poważnie i chcesz oba tematy zgłębiać równolegle, wchodzić w ich specyfikę, to niestety ciężko ci będzie do kogokolwiek dotrzeć. Ja np. znam dość przyzwoicie FF7, ale o MtG znam tylko z kilku chwil poświęconej na przeglądaniu decka znajomego oraz z opowieści Hisoki (grała czerwono-czarnymi kartami, jak cię to obchodzi i też bardzo nie lubiła przeciw niebieskim grać). Tak więc lepiej jest, ze względu na odbiorcę, skupić się na jednym świecie albo połączyć ze sobą takie, które takie same osoby prawie na pewno znają (np. świat FF7 i FF8).

O takim self-insercie pisałem - to częsta przypadłość, bo o takiej postaci się bardzo wygodnie pisze, ale niestety nie kupisz nią czytelnika. Trudno identyfikować się z kimś, z kim w ewidentny sposób już się identyfikuje autor.

Inny problem, do którego śmiało mogę się przyznać, to właśnie opisy przeróżne - nie mam do nich zbytniej cierpliwości, bardziej w sumie wolę koncentrować się na tzw. 'dynamice'.

Jakieś proporcje tego i tego trzeba zachować. Możesz pisać dynamicznie, nikt ci tego nie zabroni, ale grunt, żebyś w pewnej chwili pozwolił złapać oddech czytelnikowi i powiedział jak wyglądają bohaterowie, otoczenie. To niestety nie jest komiks, jakoś tą swoją wizję musisz namalować w jego głowie i same dialogi nie wystarczą.

Jak też już pisałem na Steam'ie, to w sumie też moja pierwsza próba z fanficami - mogę śmiało powiedzieć, że stąpam tutaj po 'terra incognita'.

Grunt, że piszesz. Moje pierwsze próby gorzej wypadały.

Co do wykreowanej przez siebie postaci i faktu bycia MS - w sumie fakt, z tego 'wstępu' to wygląda zapewne jak najbardziej na typowego, wk*rwiającego i nudzącego MS. Wpadł mi wprawdzie do głowy pewien pomysł na fabułę, jak to mniej więcej poprowadzić, by wprowadzić jakieś poczucie zagrożenia i niepewności dla swojej postaci... ale i tak zbytnio nie wiem, czy to coś zmieni na dobre.

Rozumiem, też zazwyczaj wpadają mi jakieś pomysły na moment kulminacyjny opowieści albo zakończenie. Zazwyczaj do nich nie docieram. Żeby zacząć pisać długą formę, musisz na prawdę dobrze się przygotować, dokładny plan fabularny zrobić i to nie samą kolejność wydarzeń, ale dokładnie zaplanować ile ma być rozdziałów i co konkretnie wydarzy się w każdym z nich. Mówię z własnego doświadczenia, jestem w trakcie pisania (co prawda od 2 lat, ale jestem heh) takiego właśnie fanfiction i zdecydowanie ułatwia to pracę. Nie brnij w fabułę na ślepo, bo skończysz jak ja z "In search of glory" albo W_w (eh,  tęsknię za nim) z Gunman's Tale.

Moja główna rada: zacznij od krótkich form. Napisz opowiadanko osadzone w jakichś realiach, ale na nie więcej niż jakieś 3 strony. Z perspektywy czasu uważam, że mi by pomogło, gdybym tak właśnie zaczynał, a nie pakował się od razu w tomiszcza, jak z tym nieszczęsnym Isogiem. Jako materiał poglądowy weź sobie dowolne z moich Wspomnień z Wigilii w dziale Fanfic na głównej (dużo tam eksperymentowałem, każde jest inne, ale z perspektywy czasu widzę, że to chyba najlepsze fanfiki, jakie napisałem), ewentualnie walki z TotT'a, fanfiction vigo z głównej lub zajrzyj w tym dziale do dowolnego tematu, który rozpoczął Kitano. Napisz coś takiego i jak już nabijesz sobie Expa, możesz zabierać się za telenowelę.

Bym pisał otwarcie na forum, ale nie wiem, czy jest taki zwyczaj, że nawet tak marni pisarczycy zdradzają swoje pomysły... hm, "publiczności". No, mówiąc po ludzku, "nie znam się zbytnio".

Może przydałby się taki temat na forum. Ale, jak pisałem, eksperymentuj na krótkich tekstach, to sam sprawdzisz co działa, a co nie.

[Spec (Wraith)]

Za porady serdecznie dziękuję - przydadzą się. W sumie masz też rację - za szybko się chyba porwałem na dłuższe formy. Ot, kolejny mój problem - jak zastrzyku weny twórczej dostaję, to często nie wiem, kiedy skończyć.
Już do południa wpadło mi do głowy parę wstępnych konceptów na coś krótkiego. Zastanawiałem się nad jakąś formą poetyczną, ale muszę jeszcze ogarnąć mniej więcej generalne zasady pisania poezji w angielszczyźnie.
Co do formy/stylu jeszcze - zasadniczo mogę stwierdzić, że moją cechą jest brak jasno ustalonego stylu. Lubię pisać swobodnie, bez sztywno nakreślonych reguł - można powiedzieć, że lekko gawędą (IMO) to zajeżdża.

A, jeśli nie będzie to stanowiło problemu, zmienię też trochę nazwę tematu - niech stanowi on swoisty kącik różnych konceptów i eksperymentów z literaturą. Tak chyba będzie prościej, niż żeby me kolejne "próby" były porozrzucane w paru tematach, hm?

[Tantalus]

Spoko, ja też mam często różne pomysły. Mam w tej chwili wizję światów do osadzenia dwóch powieści, jednej S-F/Adventure, drugiej Fantasy/Crime, które tak kiełkują od bardzo dawna. Trzy, jeśli doliczyć pomysł gry MMO, którym bawię się w myślach co jakiś czas. Pomysł nie jest problemem. Grunt, żeby nie rzucić się za niego zbyt szybko. Znaczy, jeżeli chcesz coś krótkiego napisać to jasne, można spokojnie usiąść pod wpływem inspiracji i w zasadzie od ręki zapisać 10 stron. Też tak miałem. Ale jak zabierzesz się tak za coś długiego, to utkniesz po kilku rozdziałach, jak ci się zapał wypali. Miałem tak z Aksjomatem i jeszcze dwoma innymi opowiadaniami, w których nawet pierwszego rozdziału nie skończyłem.

Jak masz zapał, to zaplanuj wszystko dokładnie. Rozpisz sobie bohaterów, stwórz główną fabułę, w formie osi czasu czy czegoś, dobrze wymyśl bohaterów (ich charakter, nie np. imiona, to zawsze na ostatnią chwilę zostawiam heh), zaplanuj wątki, gdzie jak i kiedy, potem pokrój to na jadalne kawałki, żeby wiedzieć jaki fragment opowieści ma być w jakim rozdziale. Ja tak zrobiłem z tym fikiem, o którym wcześniej wspominałem i pomogło mi to, bo pozwala regulować tempo opowieści.

Co do nazwy tematu, to zarzuć nazwą to zmienię od ręki. Sam kiedyś temat zakładałem do dzielenia się pomysłami - co prawda na gry, ale wykorzystałem tam moje pomysły, m.in. na te powieści. No ale nikt mi nie odpowiedział to skasowałem go po tygodniu. Dawno temu to było, założę się, że nikt go nie pamięta już.

[Spec (Wraith)]

Pisałem już wprawdzie do ciebie na Steam'ie, ale nie mam pojęcia, czy wiadomość dotarła.
Myślałem o czymś w stylu "Warsztat literacki - koncepty i eksperymenty". Ot, już bardziej taki temat dla wszystkich, żeby mogli zamieszczać swoje "próbki". Nawet jeśli w praktyce pewnie i tak mało kto będzie z tego korzystał...