Forum SquareZone
Forum ogólne => FanFik => Wątek zaczęty przez: Archont w Marca 10, 2010, 05:13:22 am
-
Witam chciałbym napisać opowiadanko w realiach miecza i magii jednak mam problem bo barakuje mi bohaterów więc jakbyście mogli mi pomóc był bym wdzięczny :P ogólnie fabuła tego opowiadanka ma być o wojnie ludzi z demonani, bardzo potężnych artefaktach itp
-
Brakuje ci bohatera? Hmm... może taki?
Długowłosy ubrany na czarno tajemniczy mężczyzna. Jest on pół demonem pół człowiekiem. Ojciec (demon) zabawiał się w okolicznej wiosce i zgwałcił kobietę, a źe lubił wybić trunek bogów (wymyśl taki, który upija bogów i demony), to tego nie pamiętał. Po jakimś czasie kobieta urodziła synka. Demon jednak dowiedział się w jakiś sposób, że ma potomka i chciał go odnaleźć i zabić. Kobieta ukryła dziecko, lecz sama zginęła. Bohater posiadł kilka demonicznych mocy: szybkość, widzące w nocy oczy, siłę fizyczną i coś tam moze jeszcze :P Nie wiem tylko, co taki pół demon chciałby robić. Może chce odnaleźć ojca i pomścić śmierć matki albo jest łowcą nagród i można go wynająć do zabicia jakiegoś smoka... Coś wymyślisz!
Kolejnym bohaterem może być młoda dziweczyna, która jest początkującym adeptem magii. Zna tylko kilka zaklęć, gdyż wydalili ją z cechu magów, kiedy to zmarli jej rodzice podczas ataku smoka na jej rodzinne miasteczko. Po smierci rodziców tułała się po świecie i zarabiała na życie używając swe czary, np. za niewielką opłatę rzucała uroki. Pewnego dnia w gospodzie zaczepiło ją kilku oprychów, mieli ochotę zaciągnąć ją gdzieś w ciemną alejkę i zgwałcić. Na ich nieszczęście w tej gospodzie był znany już nam pół demon, który szybko się z nimi rozprawił. Od tej pory dziewczyna podąża za nim.
Może być?
-
Dzięki a mógłbyś podać imiona ?? Bo ja właśnie z imionami mam najgorszy problem :P
-
Co powiesz na Bhazarr i Drilla albo Lather i Prisa. Może też Ragher i Bella lub Borugk i Fiona :)
-
Szczepan i Bogna, fajne imiona.
-
Fajnie :P jakby ktoś inny też miał pomysły to z chęcią ich wysłucham bo mam zamiar umieścić pierwszy part za jakieś 2 tygodnie :P
-
Ja tam polecam ściągnąć Fantasy Name Generator. Gwarantowane oryginalne imiona :f
-
Marv i Xellia :F ja imiona moge wymyslac tylko cza mi charakter lub/i wyglad postaci
-
Witam chciałbym napisać opowiadanko w realiach miecza i magii jednak mam problem bo barakuje mi bohaterów więc jakbyście mogli mi pomóc był bym wdzięczny
Jeżeli nie potrafisz stworzyć postaci to nawet się nie zabieraj za pisanie. Nic dobrego ci z tego nie wyjdzie, gwarantuję ci to. Fabułę trzeba budować wokół postaci, a nie doklejać jakiegoś przypadkowego bohatera do historii. To ma być opowiadanko, a nie sesja RPG.
ogólnie fabuła tego opowiadanka ma być o wojnie ludzi z demonani, bardzo potężnych artefaktach itp
To jeden z najmniej oryginalnych modeli jakie można sobie wymyślić na podstawę fabuły. W tym dziale mamy co najmniej z 5 opowiadań opartych o niego, i chyba tylko jeden się sprawdził w praniu (Wielka Wojna Ignatiusa, która się tej konwencji trzymała o ile pamiętam). Może zaskocz nas czymś, a nie popadasz w banały jeszcze przed napisaniem opowiadania.
-
Może poczekaj aż dodam prolog i 1 rozdział i wtedy skomentujesz :P
-
Zgadzam się z Tantalusem. Najpierw trzeba mieć postać i wokół niej budować fabułę. Jestem jednak ogromnie ciekaw, czy wykorzystasz pomysły, które ci podesłałem. Jeśli tak, to co z tego wyjdzie? Czekam na prolog!! :D
-
Dobra oto prolog :P
- Wzywałes mnie, Panie - powiedział wchodząc do sali wielki demon ubrany w zbroję lekką skórzaną i dwoma mieczami na plecach.
- Tak Furia, wezwij swoich. Mam dla was zadanie - powiedział wielki demon siedzący na tronie w krwawej zbroi płytowej
- Już się robi Panie
Demon przeteleportował się i znikną w oka mgnieniu.
* * *
- Demony !! Zostaliśćie wezwani w ważnym celu. Wy jako oddział najlepszych zabójców otrzymujecie zadanie najwyższej wagi... - powiedział władca
- HURA !!!! - wykrzykną uradowany tłum
- Wiecie zapewne, że niedługo otworzymy Tartar i bedziemy mogli zemścić się na śmiertelnych. - mówił - Waszym zadaniem jest zabić wszystkie istoty, które mają moc aby stawić nam znaczny opór. W tym celu zostaniecie podzieleni na 10 oddziałów, każdego świata po jednym. - kontynuował z lekkim zadowoleniem - A teraz idźcie Portale już czekają. A ty Furia poczekaj, musimy porozmawiać.
Demony rozeszły się do portali i dostały się do : Eo, Ankarii, Mertany, Śródziemia, Ithanii i innych mniej lub bardziej istotnych.
- Furia - zaczą spokojnie władca - zapewne pamiętasz dlaczego tu jesteśmy, w tym więzieniu...
- Tak, panie. Pamiętam, ale co to ma teraz z tym wspólnego, przecież na Ziemii nie ma już magii. Ludzie już dawno o niej zapomnieli, wystarczy jak wyślerz panie demony klasy 5 i 6 ( demony podzielono na klasy dla ułatwienia ich rozpoznania, najsłabszą jest 6, a najsilniejszą -1 ). Śmiertelni już dawno zapomnieli o nas, nie znają magii ani nie posiadają żadnej broni skutecznej na nas.
- Wystarczy, wiem otym, jednak jestem niemalże pewniem, że tam narodziła się istota zdolna nas powstrzymać.
- Panie, masz na myśli, że ... - tu stracił na chwilę dech - Potępiony się narodził, ten mistyczny wojownik, ten który ma mieć w sobie cząstkę Twórcy ?! Mój Panie to nie możliwe przecież do tego trzeba...
- Połączenie gwiazd: Zniszczenia i Obalenia. Wiem otym, ale te gwiazdy właśnie znikły i nie mogę nigdzie wyczuć ich mocy.
- A więc panie, jakie jest moje zadanie?
- Udarz się na Ziemię i zabijesz Furiatuma ( tak w języku demonów zwano Potępionego). Znajdziesz go i zabijesz.
- A co nato Lordowie i Czwarty ?
- Nie mogą CZEGOŚ SIĘ DOWIEDZIEĆ - ostatnie słowa zostały dobitnie podkreślone - Zrozumiano !?
- Tak jest panie
- Dobrze, a teraz ruszaj
Nim pan demonów zdążył się obrócić Furii już nie było,
"Mam nadzieję że dobrze wybrałem"- pomyślał- Cóż czas pokaże...
czekam na komentarze:P
-
Musiałem trochę skrócić bo mam jakiś limit znaków :P niedługo jeśli się spodoba załączę następną część :P
-
Czyyyyli...idą na wojnę...bo...chcą zemsty ? Dlaczego jej chcą ? Gdzie się to wszystko dzieje ? Zakładam, że w jakimś Tartarze, ale co to jest ten Tartar ? Czy to miejsce z greckiej mitologii ? Jeśli tak to co tam robią demony ? Kim jest ten cały 'Furia' ?
Nie mogą CZEGOŚ SIĘ DOWIEDZIEĆ
Co to w ogóle znaczy ?
Potępiony się narodził
Dlaczego mówi tak o nim skoro później jest
Furiatuma ( tak w języku demonów zwano Potępionego)
Czyli główny bohater nazywa się Potęp ?
I kto tłumaczy w opowiadaniu rzeczy w nawiasie i na dodatek w środku czyjegoś zdania ?
-
Przeczytałem ten "prolog", żeby dać ci szansę Archont, abyś udowodnił, że się wcześniej myliłem. Szansę zmarnowałeś, bo póki co jest źle. Bardzo źle.
Po pierwsze, gdzie do diabła są opisy? Ty piszesz napisy do filmu, czy opowiadanie? Po przeczytaniu nie wiem gdzie to się działo, kto rozmawiał (oprócz tego, że jakiś demon w zbroi skórzanej z (o boże) dwoma mieczami). Prolog powinien być przynajmniej pięciokrotnie dłuższy, właśnie dzięki dodanym opisom - to co tu masz to jest bardzo bardzo wstępny szkic opisu, rozpis dialogów.
Tak jak DB pisał, nikt normalny nie wstawia wyjaśnień w środku tekstu, a już na pewno nie w nawiasach. Użycie nawiasów w opowiadaniu jest dopuszczalne tylko w ostateczności, a i tak lepiej przebudować zdanie, żeby ich uniknąć. Jeżeli na prawdę chcesz zaznajomić czytelnika z jakimiś terminami (a nie jest to konieczne), to albo dajesz odnośnik w postaci cyferki lub asterysku w indeksie górny i na dole strony dajesz opis (jak to robi Pratchett) albo na końcu książki (sic.) dajesz glosariusz, gdzie wyjaśnione są wszelkie wyjaśnione przez ciebie terminy, które nie są wyjaśniane w samym opowiadaniu (vide Diuna).
Błędów stylistycznych jest sporo, jak i głupich ortografów, które udowadniają dwie rzeczy: po pierwsze, ewidentnie nie przeczytałeś tego tekstu po napisaniu, co zawsze jest błędem. Po drugie, piszesz bez autokorekty, co jest niemądre, bo łatwiej poprawiać literówki na bieżąco niż na końcu, oddzielnie. Ty w ogóle nie zrobiłeś autokorekty, co albo braku rozsądku albo braku szacunku wobec czytelnika.
Fabuła jest póki co tragicznie cliche. Wcześniej pisałem, że nie spodziewam się, żebyś mnie w fabule czymkolwiek zaskoczył - teraz jestem tego już praktycznie pewien.
Tak przy okazji:
wyślerz (...) otym (...) Udarz
(http://images1.wikia.nocookie.net/__cb20100108063328/uncyclopedia/images/b/b5/Exploding-head.gif) (http://images1.wikia.nocookie.net/__cb20100108063328/uncyclopedia/images/b/b5/Exploding-head.gif) (http://images1.wikia.nocookie.net/__cb20100108063328/uncyclopedia/images/b/b5/Exploding-head.gif)
nato
NATO się wielkimi literami pisze, bo to skrót.
-
I jeszcze jedno, czego w sumie obaj z Tantem wcześniej nie zauważyliśmy:
Musiałem trochę skrócić bo mam jakiś limit znaków
...WHAT ? Przecież tuż pod tym 'prologiem' napisałeś drugiego posta ! Chyba, że chcesz nam powiedzieć, że masz dysk twardy z lat 50-tych i nie możesz zmieścić na nim dokumentu większego niż 10KB.
Musiałem trochę skrócić
Czy to, co 'skróciłeś' to były opisy ?
-
Dobra rozumiem postaram się to poprawić :P a fabuły to może tak odrazu nie przekreślaj. Dziś albo jutro dodam poprawioną wersję, co do ortografii to proszę o wyrozumiałość gdyż jestem z polskiego słaby, co do opisów to musiałem je skrócić przez limit :-(
-
Ja też dorzucę krótką recenzję. Wielkie nic. Brak jakiś lepszych opisów, przedstawiających miejsce zdarzenia (ja wyobrażam sobie Tartar jako wielkie pole zieleni i kwiatów) i postaci. Poza tym jak wspominał Tant, ortografia. Ściągnij Open Office (jest darmowy). Co do limitu, wyjaśnij gdzie ten limit, bo inni pisarze potrafią wrzucić teksty 5 razy dłuższe, więc twoja wymówka, to tylko pusta wymówka, że coś tam masz, czego w ogóle nie ma.
-
Może to dlatego że z komy pisze ale sam nie wiem
-
Może to dlatego że z komy pisze ale sam nie wiem
(http://i.imgur.com/VhW34.png)
-
Może to dlatego że z komy pisze ale sam nie wiem
Nie no, bez jaj... Napierw kup sobie komputer, potem myśl o pisaniu czegokolwiek poza SMS'em. Jak wpadłeś na ten genialny pomysł, żeby pisać opowiadanie na komórce?
-
Wszyscy powiedzieli co jest nie tak, więc nie ma się co powtarzać, ja jestem tylko rozwalony na punkcie twej ortografii. A pomysł z pisaniem opowiadania na komórce jest po prostu Epic.
-
Liczyłem na opowiadanie, a tu... nawet nie wiem, jak to nazwać. W opowiadaniu, oprócz dialogów, powinny być przede wszystkim opisy. Ja chciałbym wiedzieć, jak wyglądają demony w twoim opowiadaniu. Potrzebnych jest więcej szczegółów. Jeżeli dopiero zaczynasz pisać, to nie przestawaj!! Poczytaj kilka opowiadań, spróbuj napisać coś podobnego. Nikt nie rodzi się profesjonalistą.
-
Wiem o tym znalazłem przez przypadek starą wersję i wstyd się przyznać ale okazała się sporo lepsza :P jutro wam wrzucę początek :P a piszę z komy bo neta w chacie nie mam i takiego limitu znaków nie przewidziałem :P
-
napisz na kompie, wyslij na komorke a z komorki zuploaduj do neta. jak? nie wiem ja nigdy nie wchodzilem na neta w komorce ;x
-
O to ten tekst:P
Wojna dusz
Part 1
-Wojownicy!!- Powiedziała postać ukryta za blaskiem wschodzącego słońca- dziś pozbędziemy się wreszcie demonów z naszego życia. Dziś los naszych rodzin, ludów i wszystkiego, co nam drogie, zależy od nas, moi przyjaciele- mówiąc te słowa zaczął schodzić z wniesienia, na którym stał.-DZIŚ ZACZNIE SIĘ NOWA ERA, ERA BEZ DEMONÓW, ERA POKOJU I DOSTATKU!!!- Wykrzykując te słowa staną na czele armii.
Dopiero teraz żołnierze mogli zobaczyć wygląd swojego dowódcy, a był to mężczyzna o dość mizernej posturze, którego głos i sposób poruszania wskazywał na jakieś dwadzieścia lat. Człowiek miał na sobie zbroję płytową z pięknymi, lecz zarazem niespotykanymi zdobieniami, w swoich rękach dzierżył natomiast miecz dwuręczny, którego nie powstydziłby się żaden ork. Ostrze miecza miało także małe ostrza wystające z klingi i pokryto go runami.
- Nie mogę wam obiecać,, iż przeżyjemy wszyscy dzisiejszą bitwę...- Mówiąc te słowa zdjął z głowy hełm- ale proszę was dajcie dziś z siebie wszystko.
Pierwszy szereg żołnierzy dopiero teraz dostrzegł, że ich dowódca nie ma lewego oka, prawdopodobnie stracił je, kiedy oberwał jakimiś demonicznymi szponami, co wywnioskowali po wielkiej bliźnie oszpecającej twarz.
- A teraz dajmy im poczuć naszą stal i magię. DO ATAKU!!!!- Wykrzyczał dowódca i ruszył do przodu z wyciągniętym mieczem.
- Aaaaa...!!- Wykrzyczał ruszający za nim tłum
Bitwa była bardzo zacięta, wojownicy śmiertelnych- bo tak nazywały ich demony- prawdopodobnie wygrałyby starcie, gdyby nie fakt, że demony otworzyły portal do świata, gdzie trafiał każdy z trudem zabity demon, dzięki temu siły demonów były cały czas takie same natomiast wojska śmiertelnych zaczęły ponosić dotkliwe straty. Nieubłaganie szala zwycięstwa przelewała się na stronę demonów.
"Cholera!"- Pomyślał dowódca śmiertelnych- "Jak tak dalej pójdzie to nie tylko zginiemy wszyscy, ale nasza śmierć pójdzie na marne, gdyż przegramy. Nie mogę na to pozwolić. Muszę coś zrobić, muszę. Ale co!?"
Niespodziewanie z tych kontemplacji wyrwał go widok, jaki zobaczył, a mianowicie to, że przywódczynie magów i uzdrowicieli przebijały się do niego.
- Firanosie!!!- Wykrzyczała mroczna elfka, ubrana w czarną tunikę, która doskonale podkreślała jej walory.- Musimy coś szybko zrobić, bo nie mamy szans!
- Wiem o tym.- Powiedział- Driado uważaj!!- Krzycząc rzucił się w kierunku driady, która nie zauważyła pocisku magicznego.
- Dziękuję.- Pozwiedzała spokojnie podnosząc się z ziemi- Moi uzdrowiciele nie dają rady leczyć rannych i...-W tym momencie przerwała- Uwaga!!
Dopiero teraz spostrzegli wielką kulę energii, która leciała w ich stronę. Archimagiczka wystrzeliła promień energii o sile zdolnej zabić oddział ludzi, lecz okazało się, iż pocisk nawet nie spowolnił kuli.
- To nic nie da, odsuńcie się!- Wykrzyczał stając przed nimi z wyciągniętym mieczem- Teraz! Mistyczny podmuch!!- Mówiąc te słowa odwrócił się do kuli plecami, a jego miecz zaczął świecić białą poświatą, gdy od uderzenie oddzielały ich już tylko sekundy odwrócił się i przeciął powietrze. W stronę pocisku poleciało coś, co wyglądało na naświetlony obraz cięcia, gdy oba ataki się spotkały na polu bitwy pojawiła się łuna światła tak potężna, że oślepiła wszystkich na polu walki.
Walce przyglądała się postać okryta mrokiem tak potężnym, że nawet błysk go nie rozjaśnił- " A więc jest tutaj, dobrze dzisiaj wreszcie go zabiję"- pomyślał- "Ciekawe jak zareaguję na mój widok."
- Posłuchajcie mnie uważnie...- Mówiąc te słowa odwrócił się do kobiet-dajcie sygnał do odwrotu, będziecie się bronić na przełęczy!- Oznajmił dowódca i odwrócił się w stronę wroga.
- A ty? Co z tobą?- Spytały niemal jednocześnie
- Ja dam wam czas do odwrotu- mówiąc te słowa uśmiechnął się ironicznie- tyle ile zdołam, a teraz PĘDŹCIE!- Ostatnie słowo wykrzyczał wskakując na jakiegoś demona.
Obie pobiegły posłusznie, lecz wielce niezadowolone z obrotu spraw, gdyż nie chciały stracić jedynego człowieka, którego niemalże pokochały jak brata.
"Teraz dopiero zacznie się walka"- pomyślał Firanos- "Gdzie jesteś Ankharunie? Pokaż się wreszcie."
I zaczął ciąć demony z taką siłą, iż nawet te silniejsze zaczęły czuć przed nim respekt. Dopiero teraz dał się słyszeć sygnał do odwrotu, żołnierze, choć lekko zdezorientowani posłuchali rozkazu. Wojska śmiertelnych powoli zaczęły się wycofywać w kierunku przełęczy.
- Dobrze, że nasz dowódca przygotował pole bitwy zawczasu.- Dało się słyszeć słowa jednego z żołnierzy.
- Tak, ale gdzie on teraz jest?- Mówił następny.
- Pewnie gdzieś, na końcu wojsk, przecież wiecie, że on nie pozwoli, aby nas zaatakowano od tyłu- mówił inny.
-Tak, ale oby ta cała bariera magiczna wytrzymała, bo w innym wypadku będzie z nami krucho- skomentował następny.
- Cóż to czas pokaże- powiedział ich dowódca- ja w niego wierzę, wy chyba też z koro tu przyszliście, więc poczekajmy, co przyniesie los. A teraz cicho i ruszać się na stanowiska, bo już dochodzimy do celu..
W tym samym czasie Firanos sam walczył z całą demoniczną armią.
"Obym dał im dość czasu i oby ta bańka magiczna wytrzymała"- pomyślał- "Chciałbym coś zrobić z tym pieprzonym portalem, ale co ja mogę"
Bijąc się z własnymi myślami nie dostrzegł zbliżającego się w jego kierunku potężnej wiązki magicznej i oberwał dość mocno.
- Agrr.. Cholera!!- Krzyknął- ten pancerz miał być magiczny, kazałem przecież nanieść na nią to samo zaklęcie, które stworzyło tą cholerną barierę!
- I, co czy naprawdę byłeś aż tak naiwny, że sądziłeś, iż zdołasz z tą swoją zgrają nas powstrzymać?- Pozwiedzał wielki demon, który miał na głowie długie rogi, jego wygląd przerażał nawet cześć jego sług- Jesteś żałosny śmiertelny! Hahaha..!- Zaśmiał się tak, że włosy się zjeżyły okolicznym demonom- A jak tam oko?
- Ty nędzna demoniczna pokrako, od tyłu to każdy tchórz i słabeusz uderzyć umie. To raczej ty jesteś żałosny.- Mówiąc te słowa wstał i z rzucił z siebie resztki pancerza- Ty, który śmiesz nazywać się największym z demonów, większy nawet od waszych Lordów, boisz się mnie, człowieka.- Spluną krwią i otarł twarz- Stań do walki, czy tchórzysz??- Po tych słowach uśmiechną się ironicznie.
- Zapłacisz mi za to gnido!- Pozwiedzał rozwścieczony demon.
"Dobrze, właśnie o to mi chodziło"- pomyślał Firanos- "Jeszce chwila a puszczał mu nerwy i zacznie atakować."
- Patrz, co mam, człowieczku. Czy to nie twój potomek?
- Jak śmiesz, ty...- Powiedział rozgniewany- on nie ma nic z tym wspólnego, wypuść go! Słyszysz!!
- Tato!!- Krzyknął chłopiec
- Nie, stanie się jednym z nas, a ty będziesz się temu przyglądał- po tych słowach człowiek został opleciony jakimiś więzami- Dam mu demoniczne nasienie* a ty będziesz podziwiać moje dzieło- kontynuował rozbawiony demon- Buhahaha...!! I jak ci się on teraz podoba?? A co to!?
Syn, Firanosa stał się jednym z demonów, zmienił się tak, że nikt by go nie poznał, pięcioletniego dziecka stał się demonem w pełnym tego słowa znaczeniu.
- Nie, synku!! -Powiedział załamany, a jednocześnie wściekły Firanos- Zginiesz za to, zginiecie wszyscy.
Po tych słowach wokół Firanosa ziemia zaczęła się topić, a powietrze palić, a on zaczął... Się zmieniać!
- Zapłacisz mi za to, sam tego chciałeś- powiedział innym niemal demonicznym głosem- Zabiję Cię!! Zabiję was wszystkich! DZISIAJ!!!
Po tych słowach powstała eksplozja tak potężna, że wszystkie demony poleciały kilometr od miejsca eksplozji.
- To nie możliwe!- Powiedział zdziwiony demon- Żaden śmiertelny nie ma takiej mocy!
- Mylisz się Ankharunie, dziś zostaniecie pokonani-, gdy dało się słyszeć te słowa kurz po wybuchu zniknął, a zamiast człowieka demony zobaczyły istotę, która była prawdopodobnie demonem.
Miał skrzydła, które kształtem przypominały nietoperze, nad jego głową znajdowała się kula ognia otoczona dwoma zakrzywionymi wzdłuż głowy rogami. W ręce natomiast trzymał miecz, mniej więcej swojej długości.
- Czym ty jesteś?- Powiedział przerażony Ankharun.
- Twoją śmiercią- mówiąc te słowa uśmiechnął się pogardliwie- to ty dałeś mi tę moc. A teraz od nie zginiesz. GIŃ!!!- I rzucił w jego kierunku kulą energii.
- Nie to nie możliwe- mówiąc te słowa zaczął uciekać- Nie dam się zabić. ROSA, LORDOWIE WZYWAM WAS!!!!
- Na nas nie licz w tej walce, to twoja kampania nie nasza- dało się słyszeć kobiecy głos, jakby samo powietrze odpowiedziało
- Uprzedzałem Cię, sam na siebie to ściągnąłeś- odezwał się męski głos.
- ZDRAJCY!! Wystawiliście mnie na śmierć.
- Licz się ze słowami, bo Jeszce sam mu pomogę cię zabić!- Znów dało się słyszeć męski głos
- I, co znikąd pomocy??- Pozwiedzał ironicznie, Firanos- Giń!! Szał Azdragory!!
Po tych słowach w drugiej ręce Firanosa pojawiło się ostrze, ziemia się zatrzęsła, a Firanos zaczął ciąć z taką szybkością, iż nawet nie było widać ostrzy mieczy. Chmury i powierzchnia ziemi zaczęła rozpadać się na atomy.
- NIE...!!!- I to były ostatnie słowa Ankharuna, jakie dało się usłyszeć.
Kiedy Firanos skończył atak po demonie nie pozostał nawet kawałek.
- Po tym ataku tak szybko nie wrócisz do swej formy. A teraz Wy, wracać z powrotem, do Tartaru, bo wyślę was w takim stanie jak jego.- Powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.
Demony posłuchały go i bez słowa zaczęły znikać, a Firanos wrócił do ludzkiej postaci.
"To jeszcze nie koniec, muszę zamknąć portal"- pomyślał- "Tylko jak?"
W tym momencie pojawiła się postać, którą wojownik pierwszy raz widział, wyglądem przypominała trochę zjawę o bliżej nieokreślonym wyglądzie.
- Jesteś odważny człowieku i posiadasz niezwykłą moc- powiedziała kobiecym głosem
-Kim ty jesteś i po co tu przybyłaś?- Spytał
- Powiedzmy, że chcę ci pomóc a mojego imienia znać nie musisz.
- Czy możesz zapieczętować Tartar, tak, aby demony nie mogły już nigdy powrócić?? Jeśli nie to nie możesz mi pomóc.
- Nie na zawsze, ale na długo. Tylko, aby to zrobić musisz oddać mi swoje życie paladynie- odpowiedziała
- Cóż a zatem weź me życie, me tchnienie i zrób to!!- Powiedział pewnym głosem
- Jesteś odważniejszy niż sądziłam- powiedziała nie kryjąc zdziwienia, a jednocześnie materializując w rękach kosę- Niech się stanie wola twoja.
Po tych słowach człowiek wzniósł się i poleciał w stronę portalu. Gdy nalazł się miedzy dwoma światami, portal został poprzecinany i powstał symbol pentagramu białego.
- Zegnaj świecie.- To były jego ostatnie słowa.
Po tym krótkim pożegnaniu, wszystko objęła łuna niezwykłego światła, a portal znikną.
- Żegnaj paladynie- powiedziała zjawa i znikła
Na przełęczy żołnierze czekali na pierwszy atak demonów.
- Co się dzieje?- Pytali żołnierze
- Wygląda na to, że Firanos wygrał- powiedziała pełna radości mroczna elfka.
- Tak, ale oddał za to zwycięstwo własne życie-odpowiedziała driada, nie kryjąc smutku
-Zatem, oddajmy mu cześć!!- Pozwiedzał jeden z żołnierzy
- TAAAK!!!- Wykrzyczał tłum
- Dobrze oddamy, ale najpierw wróćmy do naszych rodzin- powiedziały zgodnie uzdrowicielka i archimagiczka- Wasze rodziny się martwią. Tam uczcimy jego pamięć i poświęcenie.
Armia rozeszła się do portali i wróciła do własnych światów. Pamięć o jego oddaniu przetrwała wiele lat wichry czasu w końcu zatarły jego męstwo i oddanie sprawie.
*demoniczne nasienie- rodzaj trucizny połączonej z śubstancją mutującą śmiertelne organizmy, stworzona przez Ankharuna aby przemienić najpotężniejszych przeciwników w słogi.
to dość stary tekst, proszę was o szczerął ocenę, napisałem go jakiś rok temu na lekcję polskiego:P Był dłuższy ale jednej kartki nie mogłem znaleść dlatego prolog nie jest kompletny ^_^
-
Pierwsze co powiem, jakiś opis okolicy, kilka słów, gdzie walczą, polana, las, wzgórza, GDZIE??
- Patrz co mam, człowieczku. Czy to nie twój potomek?
"- demon trzymał pięcioletniego chłopca"
Brakowało mi tu takiego zdania
Po drugie - poprawnie wstawiona pauza, ze spacją przed i po znaku, lepiej oddziela opis, od dialogu. Ładniej wygląda i trudniej przeoczyć.
Oprócz tego, z ortografii niedostateczny, pożeranie liter, tekst nie czytany, nie poprawiany. Tekst poniżej przeciętnej.
Jak masz komputer, najpierw na nim przepisz cały tekst w jakiś edytor tekstu z autokorektą. A jeśli możesz, użyj jakieś kawiarenki internetowej, jeśli jakąś masz w okolicy.
Wystawiając ocenę: 3/10
-
Dobra dzięki :P jak patrzyłem w szkole to nic mi nie podkreśliło i nic nie zauważyłem, ale następny part będzie przestrzegał ortografii :P mam już program;-)
-
Jest lepiej niż poprzednio. Według mnie "akcja" dzieje się zbyt szybko. Bah, bah ,bah, byle jak najszybciej skończyć :) Na dodatek mnóstwo błędów ortograficznych (o interpunkcji nie wspomnę), np. męszczyzna!!
Pracuj jednak dalej. Jak najwięcej czytaj, bo to pomaga. Pisz i nie przestawaj pomimo krytyki. Z czasem będziesz coraz lepszy!
-
dobra, dzięki do poniedziałku coś powinienem dodać:P
-
Nie mozemy sie doczekac. ;]
-
Ponieważ jestem chory i mam dużo czasu postaram się dodać dwa party na raz :P
-
Oto PART 2
W wielkiej, ciemnej Sali, rozświetlonej wyłącznie przez pochodnie i palenisko kolosalnej kuźni szła postać silnym, pełnym życia krokiem. Był to krasnolud, dość duży jak na swoją rasę miał około metra osiemdziesięciu wzrostu, był dość masywnie zbudowany. Na plecach miał zawieszony wielki dwuręczny młot. Czytał jakąś książkę wyraźnie zaciekawiony.
- Kto by pomyślał, ze zwykły ludzki paladyn dał radę pokonać tak potężnego demona- myślał na głos- gdyby nie fakt, iż ta wojna wydarzyła się naprawdę, ale ten człowiek, te księgi muszą się mylić, przecież to nie możliwe, żeby miał taką moc. Chociaż może jest istota, która pamięta to wydarzenie- mówił zamyślony- może powinienem udać się do driady, o której mówią te księgi? Ona, jeśli naprawdę istnieje powinna znać prawdę.- Powiedział.
Podszedł do regalu, odłożył trzymaną w ręku książkę i sięgną po wielką, starą i zakurzoną księgę. Przywołał kule światła nad głowę i zaczął kierować się do jednego z przepięknych, białych marmurowych łuków.
- Dobrze, a teraz dokąd mam się udać…- zaczął wertować trzymaną księgę.- Aaa… wiec tutaj jest. Dobrze a zatem. ‘Otwórz się portalu światów i przenieś mnie na Eo, tam gdzie znajduje się driada imieniem Aurora’
Po tych słowach marmur zaczął się jarzyć rożnymi kolorami, a pod łukiem pojawił się falujący obraz lesistej polany. Dwarf przeszedł przez niego spokojnym, lecz zdecydowanym krokiem, po jego przejściu portal zniknął, a on znalazł się na pięknej, porośniętą jasnozieloną trawą i przyozdobioną kwiatami polanę. Las dookoła był niezwykle piękny, widać było od razu, iż ktoś nad nim czuwa. Na środku polany rosła wielka i piękna wierzba płacząca.
- To musi być tu- pomyślał dwarf- Driada powinna być gdzieś niedaleko.
I zaczął iść w kierunku wierzby, gdy był już w połowie drogi zza drzewa wyszła niezwykle piękna kobieta, o urodzie elfa, co krasnolud dostrzegł od razu. Ubrana była wyłącznie we własne śnieżnobiałe włosy, które sięgały jej niemalże do ziemi. Dwa pasma okrywały jej biust, schodziły się w jedno na wysokości brzucha i zakrywały jej kobiecość. Jej nogi były pokryte jasnozielonym bluszczem, podobnie jak ręce.
- Kim jesteś dwarfie?- Spytała miękkim, urzekającym kobiecym głosem.- I czego tu szukasz?
- Moje imię zostało już dawno zapomniane przez czas, ale jeśli musisz je poznać to wiec, iż zwą mnie Twórcą.- Mówił spokojnym głosem
- Miałeś racje to imię mało mi mówi, ale nie powiedziałeś jeszcze czego szukasz w tym spokojnym gaju.
- Driady- powiedział spokojnie- tej którą zwą Aurora. Możesz mi powiedzieć gdzie mogę ją znaleźć?
- A zatem dobrze trafiłeś, gdyż mnie tak kiedyś zwali, lecz dawno temu- pozwiedzała uśmiechając się.- Ale uważaj, bo jeśli chcesz mnie zabić to wiec, iż umiem się bronić- dodała.
- W to akurat nie wątpię- odpowiedział próbując ukryć zmieszanie- Nie szukam zwady, lecz informacji- mówił- Czy mogę liczyć na twoją pomoc?
- To zależy co chcesz wiedzieć- odpowiedziała.
- Chodzi mi o starą legendę, tę która mówi o wojnie między śmiertelnymi, a demonami. A konkretnie o tego paladyna, który rzekomo pokonał demona tak potężnego, iż nawet świat mógłby zniszczyć.- Powiedział nie kryjąc niedowierzania.
- Ach więc o tę historię ci chodzi, pytasz z ciekawości, czy dla żartu?- Spytała pogardliwie
- Tak, lecz nie pytam cię o to dla żartu, ale nie jestem pewien, czy wszystko to co tam jest opisane to prawda.- Mówił- A twoje imię jest tam wymienione więc pomyślałem, że możesz rozwiać moje wątpliwości- kontynuował.- Znam wiele legend, lecz tak ma tak dużo niedomówień i nieścisłości, iż nie mogę się do niej ustosunkować.
- Słyszę w twoim głosie, iż naprawdę chcesz ją poznać- odpowiedziała.- Ale muszę cię uprzedzić iż to długa historia.
- Nic nie szkodzi, mam dużo czasu.- Uśmiechnął się życzliwie.
Tak więc driada zaczęła spokojnie wszystko opowiadać, jak demony pustoszyły światy, jak atakowały bezbronnych, jak niszczyły wszystko wedle swojego kaprysu. Mówiła jak Firanos przyszedł do niej, prosząc o pomoc w wyleczeniu jego ran i mówiąc o tym co zrobił Ankharun z jego wioską i jego ludem. Wreszcie powiedziała mu o planie przeciwstawienia się demonom, o tym jak paladyn zebrał armię składającej się z dotąd zwaśnionych ras i wyjaśniła mu jak przygotował pole bitwy. I wreszcie jak wydał im ostatni rozkaz, po którym oddał własne życie pokonując demony. Nim krasnolud się zorientował zaczęło już świtać.
- Więc to co znalazłem w księgach to tylko ułamek tego co się stało- powiedział głosem pełnym zadumy.
- Tak, on jako jedyny z całej armii gotów był poświęcić wszystko co miał, aby ocalić jak najwięcej z tych, których zabrał na wojnę- powiedziała.
- A czy ktoś dowiedział się może w jaki sposób on zamkną ten portal?
- Nie tego nikt nigdy się nie dowiedział, ale potem jak wróciłam tutaj znalazłam list obok mojego drzewa.
- List!?- Spytał zaskoczony- A masz go jeszcze?
- Tak, jest trochę zniszczony, ale da się go jeszcze odczytać
- A czy mógłbym…- przerwał w pół zdania- A co to?!
Driada spojrzała w stronę, którą wskazywał dwarf. Z między drzew wyskoczył ork i biegł z pochodnią w ich kierunku.
- Driado, pozdrowienia od Ankharuna!!- Wykrzyczał- Dziś dołączysz do tego którego kochałaś, do tego potępieńca!!
Ork rzucił płonącą pochodnie w stronę drzewa, jednak krasnolud złapał ją w locie
- Co to wszystko ma znaczyć?- Spytał zirytowany dwarf, wyciągając swój młot.
- Ooo.. Masz obrońcę- powiedział rozbawiony, zmieniając głos- To nic, on też zginie!
Po tych słowach ciało orka zmieniło się w coś pokrytego łuską z wielkimi szponami zamiast palców. Skoczył w kierunku krasnoluda, ten jednak nie dał się zaskoczyć i zablokował atak. Uderzył go młotem z taką siłą, że ten potwór powinien już nie żyć, ten jednak powstał i zaśmiał się tak że ciarki przeszły dwarfowi po plecach.
- I co czy byłeś aż tak naiwny, aby sądzić, że taki cios mnie zabije?- Powiedział śmiejąc się krasnoludowi w twarz- Teraz moja kolej.
- O nie, tak łatwo ci ze mną nie pójdzie- pomyślał- Ciekawe jak zareagujesz na to.
Młot dwarfa zaczął świecić własnym światłem, z kolei szpony napastnika jarzyły się czerwoną, niemal krwistą poświatą. I obaj jednocześnie skoczyli w swoim kierunku, błysnęła łuna matowego światła, a krasnolud poleciał w stronę jednego z okolicznych drzew. Jednak ku zdziwieniu napastnika od razu się podniósł.
- Teraz przegiąłeś- powiedział zdenerwowany dwarf- To twój koniec!!
Po tych słowach krasnoluda otoczyła aura światła tak potężna, że nawet mroki nocy ustąpiły, napastnik uśmiechną się pogardliwie i zaatakował. Krasnolud okazał się szybszy, uderzył przeciwnika z taką siłą, iż odpadła mu głowa.
- No i to by było na tyle.- Powiedział zadowolony- Auroro, czy możesz mi wyjaśnić co to było?- Spytał nie kryjąc zdenerwowania.
- To z czym walczyłeś przed chwilą to jeden z parangów, istot stworzonych przy pomocy demonicznego nasienia, o którym ci mówiłam-powiedziała zmartwiona- Chociaż to dziwne, bo od niespełna jedenastu eonów żadnego nie widziałam- kontynuowała- Widziałam jak ten świat rozpada się i łączy, ale to niepokoi mnie jeszcze bardziej niż ostatnie wydarzenia. Czy to może oznaczać, iż demony zdołały powrócić?- Spytała nie kryjąc zmartwienia i trwogi.
- Nie wiem driado, ale wygląda na to, że możesz mieć rację. Czy mogę zobaczyć ten list?- Spytał spokojnie.
- Dobrze- odwróciła się do drzewa i wyjęła z dziupli zwitek papieru- Proszę o to on.-Mówiąc te słowa podała mu zwitek papieru.
- Nieźle go zachowałaś- skomentował i zaczął czytać.
„Droga driado,
Proszę nie martw się o Firanowa, oddał życie ratując światy. Niestety jego duch zmienił się w demona, czego nie przewidziałam, ale daję ci słowo, iż twój brat zostanie pomszczony, gdy nadejdzie czas wybiorę człowieka prawego, gotowego zrobić to co trzeba będzie zrobić. Demony będą go nazywać mianem Furiatuma, czyli potępionego, pamiętaj to imię bowiem to on będzie musiał pokonać po raz kolejny pokonać demony. Znajdź go i naucz magii, on będzie miał moc potężniejszą nawet od Rosy i Twórcy, dlatego zachowaj jego tożsamość tajemnicy. Nie martw się twój brat zazna wreszcie spokoju. Pamiętaj o tym Auroro.
Równowaga”
- Driado ten list, on jest dziwny.- Powiedział dwarf- Ta cała Równowaga kim, lub czym ona jest? Powiedz ufasz jej?
- Sama nie wiem, ale co mi pozostało- powiedziała.- Mam nadzieję, że ten list jest prawdą.
- Dziękuję ci za twą opowieść driado- powiedział oddając list- A teraz, cóż czas na mnie. Żegnaj.
Po tych słowach zanim driada zdążyła odpowiedzieć on zniknął.
- Jeśli ten list jest prawdą to kim niby będzie ten człowiek- myślał-„Potężniejszy nawet od Rosy i Twórcy”, ale przecież to nie możliwe, nawet Kowal Dusz był równy mi mocą, a przecież to on mnie stworzył.- Dumał- Chociaż tak zbroja którą potem zrobił była niezwykle potężna, ale zniknęła bez śladu, nie możliwe, aby człowiek przeżył jej energię, nawet błogosławiony nie wytrzyma takiej mocy. Pamiętam jak jakiś zbłąkany duch rozpadł się bo znalazł się za blisko.
- Cóż ta cała równowaga miała rację, aby driada zachowała to imię w tajemnicy, bo ja go zabiję-powiedział śmiejąc się ironicznie.- Znajdę cię Furiatumie i zabiję.
W tym samym czasie w Tartarze Ankharun wezwał dowódcę demonów.
- Wzywałeś mnie, Panie?- Spytał demon, kłaniając się w pas. Był z wyglądu dość mizerny, wyglądem przypominał człowieka, ale jego dłonie były pokryte czymś w rodzaju czarnych, metalicznych łusek. Jego głowę zdobiły rogi, otoczone mroczną aurą, na plecach miał przewieszone dwa miecze półtora ręczne, a wyraz twarzy wcale nie był przerażający.
- Tak, Furia musimy porozmawiać- powiedział Ankharun.- Wiesz zapewne coś o legendzie Potępionego. Obawiam się, iż zaczęła się sprawdzać, gwiazdy zniknęły, wiesz, co to oznacza.
- Panie, ale to przecież nie możliwe, Lordowie pilnują jego ducha, on nie mógł się uwolnić.- Powiedział Furia.- Nawet Rosa nie wydostał się stamtąd, a jeśli jemu się nie udało to tej duszy także. A więc co mam zrobić?
- Twoje zadanie jest proste, ale najpierw zwołaj swój oddział, mam dla nisz zadanie.
- Tak jest panie- powiedział demon i rozpłynął się w powietrzu.
Jakieś dziesięć minut później demony czekały w wielkiej Sali na Ankharuna. Demony różniły się znacząco wyglądem, uzbrojeniem i zachowaniem. Część z nich była spokojna, inne z niecierpliwością czekały, a jeszcze inne umilały sobie czas walcząc. Nagle wszedł do Sali Ankharun, a demony od razu umilkły i czekały na to, co ma im do przekazania ich Pan.
- Demony! Jak zapewne wiecie niedługo odzyskamy wolność- przemawiał Ankharun- jako, że jesteście najlepszym oddziałem demonicznych zabójców, mam dla was zadanie.- Kontynuował- Udacie się do światów i zabijecie jak najwięcej istot, które mogą pokrzyżować, bądź opóźnić realizację naszych planów. Pamiętajcie jednak, że macie to robić nie ukazując swojej prawdziwej postaci. ZROZUMIANO???
- TAK PANIE!!!- Wykrzyczał tłum demonów
- Dobrze. Teraz zostaniecie podzieleni na dziesięć oddziałów, po jednym na każdy świat.- Oznajmił- Portale już czekają, ruszajcie. Furia ty poczekaj, musimy jeszcze zamienić parę słów.
Gdy demony rozeszły się i przeszły przez portale władca demoniczny, zaczął mówić.
- Furia, ty udasz się na Ziemię, sądzę, ze tam narodził się Potępiony.-Powiedział- Jako, że jesteś najlepszym z zabójców i masz największą z nich moc zabijesz go, a jak to już zależy od ciebie. Ma zginąć, możesz nawet ujawnić swoje oblicze, byle tylko zginą.
- Dobrze Panie, tylko jak ja go odnajdę?- Spytał demon- nie sądzę, że wyczuję od tak jego energię. Powinien być chroniony przez kogoś.
- Pomyślałem, już o tym, dlatego wysłałem szóstą klasę na przeszpiegi, ich zadaniem jest ci pomóc go odnaleźć.
- Rozumiem, Panie. Już ruszam.
Po tych słowach demon znikną i władca został sam.
- Obym posłał właściwą istotę do tego zadania- pomyślał- Cóż, to czas pokaże
Furia podszedł spokojnie do właśnie otwartego portalu, przejrzał jeszcze raz swój ekwipunek, zwracając uwagę czy niczego nie zapomniał. Upewniwszy się, że wziął wszystko zaczął się zastanawiać.
- Dlaczego właśnie mnie wysyła to tego świata? Przecież to jedyny świat, w którym mieszkańcy zapomnieli o magii, nawet ich technologia nie jest dla nas groźna, więc czego on się tak obawia??- Myślał- Ale cóż mogę się mylić, jakby nie patrzeć to będzie dla mnie dobry trening.
I nie zastanawiając się dłużej przeszedł przez portal.
Czekam na komentarze:P
-
nie czytalem ale juz widze ze za malo opisow ;x przypominaja bardziej sztuke/dramat niz opowiadanie
-
w tym parcie tak miało być:P potem będą opisyxD zresztą sam zobaczysz
-
A ja czytałem i nie podoba mi się. Już wyjaśniam dlaczego.
1) Absurdy, np. krasnolud 180cm?!
2) Mieszasz dwa języki. "Krasnolud" a później piszesz "dwarf". Nie każdy wie, że to to samo.
3) Straszne błędy interpunkcyjne oraz kiepski styl.
4) Za dużo dialogów, a za mało opisów. Piszesz, że tak miało być. A ja ci mówię, że mogło być więcej opisów wplecionych w ten tekst. Nie potrzebnie jest tyle dialogów! Można było opisać, że ktoś coś powiedział.
5) Konstruujesz za długie zdania. Pamiętaj, że w dłuższych (nie aż tak długie jak twoje), przedzielonych przecinkiem, opisujesz coś lub porównujesz coś (kogoś) do czegoś. W krótszych zdaniach wyrażaj emocje, szybkie działanie.
To tyle wskazówek. Nie zniechęcaj się do pisania. Znajdź strony z opowiadaniami. Poczytaj je, porównaj. Z każdym krokiem twoje wypociny będą coraz ciekawsze.
-
Po długiej przerwie napisałem part trzeci
Part 3
„Gdzie ja jestem?”- Spytał sam siebie młody chłopak o dość mizernej posturze. Miał krótkie, ciemne, blond włosy. Ubrany był w czarną szatę z długimi rękawami sięgającą do ziemi. Rozejrzał się dookoła, z przerażeniem stwierdził, że znajduje się na jakimś pobojowisku. Wszędzie leżały miecze, halabardy i innego rodzaju broń. Równina była dosłownie usłana trupami, zorientował się, że były to miedzy innymi ludzie, elfy, orki i inne nacje, których nie znał. Sięgnął wzrokiem dalej i zobaczył coś na kształt gór wyłaniających się z linii horyzontu. Kiedy spojrzał w drugą stronę zobaczył mgłę snującą się w jego kierunku. W chwili, gdy mgła pochłonęła go doznał szoku, okazało się, bowiem, że wszystkie trupy zniknęły, a on stał pomiędzy dwoma wielkimi hordami. Po jednej stronie stali ci, których widział wcześniej martwych, po drugiej stronie natomiast stały istoty straszniejsze od najgorszych koszmarów, istoty podobne widywał do tej pory wyłącznie w filmach i grach. Nagle zorientował się, że obie armie ruszyły w jego kierunku….
- Aa..- zerwał się z łóżka cały mokry od potu- To tylko kolejny sen. Naprawdę zaczynam mieć już tego dosyć, no dobra, która to godzina…- zaczął macać za telefonem- dopiero trzecia, kurde i pewnie znowu teraz nie zasnę.
Po tych słowach wstał, zapalił światło i wziął z półki jedną z książek mając nadzieję, że może uda mu się jeszcze zasnąć.
Kiedy obudził się dochodziło już południe. Niewiele myśląc poszedł do łazienki, a następnie ubrał się jak zwykle w czarne dżinsowe spodnie i czarną koszulkę. Po śniadaniu, który okazał się być jednocześnie obiadem, postanowił jak zwykle w soboty pojechać w bliżej nieokreślonym kierunku dla zabicia czasu. Założył swoją czarną kurtkę i adidasy. Okazało się, iż jego roweru nie ma, odruchowo zaczął kląć i powtarzać, że ostatni raz pożyczył rower siostrze. Koniec końców postanowił pójść na piechotę.
Doszedł do skraju lasu, co go zdziwiło wcale nie czuł zmęczenia i wszedł do niego jak zwykle w soboty poćwiczyć. Las był dość stary i z pozoru wydawał się całkowicie zarośnięty krzakami. Chłopak znalazł w jego środku polanę i niewielką jaskinię parę lat temu, w której trzymał przedmioty do ćwiczeń. Były to: dwa miecze własnej roboty, bandaże elastyczne, włócznia, kostur, dziesięciokilowy młot i parę innych drobiazgów. Wchodząc na polanę rozejrzał się, wyglądała jak zwykle porośnięta trawą i jakimś zielskiem jak to w lesie. Po środku rósł stary dąb, na którym widać było liczne ślady po cięciach. Chłopak wszedł do jamy, aby wziąć rzeczy, których potrzebował i zaczął trening. Po dłuższym czasie postanowił zrobić sobie przerwę i usłyszał jak ktoś klaszcze. Obrócił się natychmiast w kierunku, z którego dochodził dźwięk i zobaczył wielkiego okrytego czarnym płaszczem mężczyznę. Był wysoki ok. dwóch metrów, wyraźnie muskularny, za jego plecami było widać rękojeść miecza. Twarzy nie dało się dostrzec, ponieważ była zasłonięta kapturem.
- Brawo, brawo – odezwał się grubym głosem ironicznie – pięknie posługujesz się tym żelastwem.
- Czego tu?! I kim ty do k… nędzy jesteś!? – odpowiedział mu chłopak.
- Spokojnie, Matthew – odpowiedział po chwili namysłu – miałem złapać sobie coś do jedzenia aż tu ni stąd, ni zowąd usłyszałem jak jakiś chłystek wykrzykuje. Więc przyszedłem z ciekawości zobaczyć, kto to.
- Skąd wiesz, kim jestem i kim ty do cholery jesteś żeby się ze mnie naśmiewać. CO!? – Ostatnie słowa wykrzyczał nie kryjąc złości.
- Czego wy, śmiertelni jesteście tacy aroganccy… - powiedział podkreślając wyższość i niechęć – Zaraz nauczę cię pokory!! – Wykrzyczał rzucając się do ataku, w sposób, który wydał się chłopakowi jakoś dziwnie znajomy.
Będąc w biegu mężczyzna wyciągną miecz i zaatakował. Matthew zręcznie zablokował cios, a kiedy jego uderzenie już miało dosięgnąć celu ten dosłownie wyparował. Chłopak z szokowany obrotem sytuacji nie spostrzegł, iż jego przeciwnik znajduje się za nim. Po jednym uderzeniu od tyłu upadł na ziemię zamroczony. Próbując wstać poczuł ostrze na krtani.
- Jesteś żałosny człowieczku – powiedział mężczyzna śmiejąc się
- Ciekawe, co byś mówił przy odwrotnej sytuacji
- Nie tracisz moresu nawet w takiej sytuacji? – Powiedział zdziwiony – Hmm…interesujące.
- Drugi raz nie dałbym się tak podejść. Jesteś żałosny, bo jak twierdzisz na „żałosnego człowieczka” musisz używać sztuczek, aby z nim wygrać.
- Wiesz, normalnie już bym cię zabił – mówił z nutką wyższości w głosie – Lecz dziś mam dobry humor i chyba zrobię wyjątek. Wstawaj!
- To rozumiem, broń się – wykrzyczał Matthew
Zaczęli na nowo walczyć tym razem chłopak nie dał się tak łatwo podejść. Z każdym ciosem Matthew radził sobie coraz lepiej, blokował uderzenia i wyprowadzał płynnie własne ataki. Po długiej i zaciętej walce mężczyzna uderzył tak mocno, że broń chłopaka rozpadła się na kawałki a on poleciał kilka metrów w powietrzu i upadł z jękiem.
„No pięknie – pomyślał Matthew – Tyle czasu robiłem to żelastwo, a na dodatek jeszcze przegrałem. No, po prostu bomba!”
- Koniec przegrałem – powiedział z lekką rezygnacją – Cóż przynajmniej to była ciekawa walka.
- Więc przyznajesz się do klęski – mówił z wyraźną ulgą w głosie – Wiesz, że mogę cię teraz zabić?
- Oczywiście, tylko, po co? I tak mnie pokonałeś, więc nie widzę sensu tego robić.
- Hmm… dziwne mam podobne odczucie. Cóż walczyłeś naprawdę dobrze, a w tych czasach jest to niezwykle rzadkie, więc może masz rację. – Mówił śmiejąc się – Do następnego spotkania Matthew.
Po tych słowach zniknął wprawiając chłopaka w osłupienie. „No interesujący dzień, nie ma to tamto – pomyślał uśmiechając się głupio – Ciekawe jak się zakończy”
Wszedł do jamy, aby zostawić to, co zostało z jego uzbrojenia. Już miał wychodzić, kiedy ziemia pod nim zapadła się ciągnąc go za sobą. Kiedy spadał jedyne, co zobaczył to bezkresną ciemność.
Gdy ocknął się nic nie widział przed sobą jedynie nieprzenikniony mrok, spojrzał w górę i spostrzegł jasną plamę mętnego światła i zrozumiał, że cała jaskinia zapadła się a on spadł jakieś 10 może 15 metrów. Wstępnie sprawdził czy nie ma złamań i może wstać, okazało się, że skręcił kostkę, plecy strasznie bolą i spływa po nich krew, z głową było wszystko porządku nie liczyć kilku guzów, ręce tylko trochę pozdzierane, czyli większych obrażeń brak. Zaczął analizować sytuację, jakiej się znalazł i zastanawiać się jak mógłby się wydostać. Po dłuższym czasie dał za wygraną, w kieszeni miał jedynie zapalniczkę. W tym momencie doznał olśnienia. „Może coś jeszcze spadło w raz ze mną - pomyślał i wyciągnął zapalniczkę – Hmm… z tego, co tu jest to raczej za bardzo nic nie zrobię”. W mdłym świetle zapalniczki zobaczył tylko kilka przedmiotów: połamany kostur, butelkę benzyny, bandaże, cienką linkę i trochę drewna. Po zrobieniu prowizorycznej pochodni postanowił rozejrzeć się trochę po grocie, do której wpadł z nadzieją, iż znajdzie wyjście. Po dłuższym czasie błąkania się po jaskini przypadkiem natrafił na napis:
”Ty, który trafiłeś w to przeklęte miejsce, uciekaj jak najszybciej.”
Zaintrygował go ten napis i postanowił sprawdzić czy są jeszcze inne. Szukał już bardzo długo i stracił rachubę czasu, był głodny, a jedynym, co trzymało go jeszcze na nogach była jego wola. Wreszcie znalazł napis jednak był zapisany jakimiś dziwnymi symbolami wymalowanymi na czerwono. Kiedy przyjrzał się bliżej zrozumiał, iż napis jest zrobiony krwią. Po dłuższych oględzinach każdego symbolu z osobna okazało się, że część symboli jest mu znana, ponieważ to były runy. Kiedy rozszyfrował znaczenie poszczególnych znaków i złączył je w wyrazy zdziwił się, ponieważ rozumiał ten język. Napis brzmiał: ”Tylko istota znająca siebie i swoje możliwości ma moc zdolną zmieniać świat. Istoty przeklęte powrócą by zemsty dokonać i tylko ta moc może ich pokonać. Ten, kto odnajdzie w sobie tę moc i przejdzie próby odzyska wolność i uzyska wiedzę….” Ostatniego wersu nie umiał przeczytać, lecz znaki wydały mu się znajome. Pogrążony w myślach nie zauważył jak zapadł w sen. Podczas snu cały czas słowa wyryte w skale krążyły mu w myślach. We śnie zrozumiał, co znaczą, zagłębił się w siebie nie zdając sobie z tego sprawy.
Kiedy się obudził zorientował się, iż nie ma nawet najmniejszego zadrapania, a wszystkie rany zniknęły bez śladu nawet głód nie dawał mu się we znaki. Zapalił zapalniczkę, niestety płomień był tak słaby, że prawie wcale nie dawał światła. Przypomniał sobie, że kiedyś serfując po internecie natrafił na pewne forum, na którym ludzie pisali, że magia istnieje. Ktoś na tamtym forum opisywał sposób manipulacji ogniem, nie zastanawiając się za wiele postanowił spróbować. W pełnym skupieniu zaczął robić wszystko to, co pamiętał, wyobraził sobie, że płomień przenosi się z zapalniczki nad jego wyciągniętą dłoń.
- Flama – wypowiedział słowo wcale nie zastanawiając się nad jego znaczeniem ani dlaczego je powiedział. Ogień natomiast w tym samym momencie znajdował się już nad jego dłonią i zapłoną mocno dając dużo światła.
- Teraz to już chyba nic mnie nie zdziwi, a już na pewno nie będę twierdził, iż coś jest niemożliwe – powiedział sam do siebie.
Podszedł do napisu i odkrył, że jest w stanie go przeczytać. Ostatni wers brzmiał: ”… Elena ectram nurdiculus nurcis”. Napis rozbłysł światłem, które oślepiało, słychać było pękającą skałę, a kiedy chłopak odzyskał wzrok zobaczył korytarz przed sobą. Nie zastanawiając się zbytnio ruszył wzdłuż niego. Nawet nie wiedział jak bardzo zmieni to jego życie.